اشعار

شالِ مشکـیِّ غمِ تو به گـدا قـیـمت داد            اشکِ روضه به غلامانِ تو حیثیّت داد

مادرِ کرب و بلا، مـادرِ گریه… وَالله            فاطمـیّه به حرم حُرمت و حُـرِّیت داد

دردی که گـلستان مـرا ریخـته برهـم            آسـایـش دوران مـرا ریـخـتـه بـر هـم

هجران رخ یوسف زهراست که این طور            آبـادی کــنـعـان مـرا ریـخـتـه بـر هـم

فـاطمه بعد از پیمبر دائمأ سردرد داشت           دستمالی بر سرش می‌بست دیگر؛ درد داشت

غصۀ اسلام را می‌خـورد جای نان شب           انحراف دین برایش خیلی آخر درد داشت

امروز که جز عشق تو پندار ندارم            جز جان به قدوم تو سـزاوار ندارم
اى دلـبـر من غـیر تو دلـدار نـدارم            با غیر تو اى شیـر خـدا کـار ندارم

طوبای مرتضی که زمانی رشیده بود            دیـگـر ز تـنـد باد بـلا قـد خـمـیـده بود

غرق سکوت خسته و مجروح و بی‌نفس            شمعی که قطره قطره به آخر رسیده بود

زودتر کـاش بـمیرم زِ غـم اما چه کنم            مانـده‌ام با تنِ تو با چه کـنم با چه کنم

خـواسـتـم تا که نَـگِـریَـم به کـنـارِ بابا            خواستم تا که نَگِریَم به تو اما چه کنم

این روزها حال و هوایت فرق کرده            لحن غـم انگـیـز صدایت فرق کرده

آخر نگـاهت را چرا از من گرفـتی            شـایـد نـگـاه من بـرایت فـرق کرده

روزگاریست که جان بر لبِ خونبار رسید           آه ای مـرگ بـیـا نـوبـتِ دیـدار رسـیـد

زحمتِ خانه شدم بسکه زمین گیر شدم           وقتِ شرمندگی از دخـترکی زار رسید

بهر نزول رحمت حق آیه می‌شوی            گریان برای حاجت همسایه می‌شوی

بانو بس است این همه گریه که می‌کنی            داری خیال می‌شوی و سایه می‌شوی

زهرایی و مدح تو فـراتر ز کلام است            عالم همگی خیره بر این شأن و مقام است
معـصـوم ز اوصـاف تو بایـد بـزنـد دم            اظهار نظر بر من بیچـاره حـرام است

با نـوکـری‌ات سینه زن شـوکت گرفته            هر چه گرفته از همین کِـسوَت گرفته

شرکـت، میـان مجـلست دارد قـداست            عاشق وضویش را به این نیت گرفته

ای کـشتی صبر عـلی پهلـو گـرفتی            با ناخوش احوالی گمانم خو گرفتی

دیشب خودم دیدم که بعد از جابه جایی            در بین بستر دست بر پهلـو گرفتی

آورده دستی را کـمی بـالا به زحـمت            دستی گـرفته زیرِ دستی را به زحمت

دستِ دعـایِ دخـتـری هـم رفـتـه بـالا            بلکه نیفتد مادرش زهرا به زحمت ...

این اشک ها براى تو مـرهـم نمی‌شود            چیزى ز غـصه‌هاى دلت کم نمی‌شود

با من بـگـو عـزیز دلـم راز کوچه را            کس جز على به راز تو محرم نمی‌شود

چندیست مـاه از آسمانش رو گرفته            با درد و غمها و مصیبت خو گرفته

گیسوی زینب را به سختی شانه میزد            آهـسته آهـستـه ولـی بـازو گـرفـتـه

با اینکـه پـیکـرِ پـسـرش بـوریـا شـود            عریان به روی خاک بیابان رها شود

با اینکه از قـضیّه خـبر داشت فـاطمه            با اینکه دردِ دست و کمر داشت فاطمه

مثـل شـمع سحـری آب شدی از گریه            از خودت بی‌خبری آب شدی از گریه

بسترت خیس شد از اشک بیا گریه نکن            ناله‌ها از نفس انداخت تو را گریه نکن

حرفی بزن سکوت دوای تن تو نیست            اینجا به کنج خانه که جای تن تو نیست

خـیلی تنـت ضعـیف شده فکـر می‌کنم            شایـد که این لبـاس برای تن تو نیست

هر زمان کردم نظر دیدم که بیداری چرا؟           پیشِ رویم چادر از رو بر نمیداری چرا؟

کس نمیگوید سلامم؛کس نمیگوید جواب           بین این غمها تو قفلِ غم به لب داری چرا؟

باغ بهشت وحی را نخل به خون کشیده‌ام            بـار مـلال می‌بـرد سـرو قـد خـمیـده‌ام

شهـر مدینه می‌زند ناله به پای نـاله‌ام            خاک حجاز می‌خورد خون ز سرشک دیده‌ام